Reflecties op een achtbaanrit

Een paar jaar geleden ontmoette ik tijdens een bijeenkomst van de Vivo Life-community een klant met een buitengewone passie voor achtbanen. Ons gesprek is me sindsdien bijgebleven.

Om eerlijk te zijn ging het er niet zozeer om wat hij zei, maar hoe hij het zei. Telkens als ik iemand ontmoet met zo'n enthousiasme ben ik een geboeid publiek - hoe vreemd of geweldig het onderwerp ook is.

Dus in het volgende uur vertelde mijn nieuwe vriend me verhalen over continentale reizen om de meest opwindende achtbanen te rollen die de wereld te bieden had. Hij was naar Japan gereisd om in Takabishaoog in oog te staan met El Toro in New Jersey en reisde naar Zweden om in (de toepasselijke naam) Krankzinnig.

Hij beschreef heel gedetailleerd de adrenalinestoot als je karretje uit de blokken schiet; de opwinding als je de zwaartekracht trotseert voor een hartverscheurende 360; en de vrijheid die je alleen kunt voelen met de wind die razendsnel door je haren giert.

Hij vertelde me zelfs over de oorsprong van de naam 'achtbaan' en hoe die over de hele wereld verschillend wordt vertaald. In veel Europese landen staan ze bekend als 'Russische bergen', in het Hongaars worden ze 'golvende ijzeren wegen' genoemd en in het Japans is de dichtstbijzijnde vertaling 'schreeuwmachine'.

Ik was er nog niet helemaal klaar voor om mijn carrière als beginnend ondernemer op te geven en fulltime lid te worden van de RCCGB (Roller Coaster Club of Great Britain); maar mijn nieuwe vriend maakte zeker een goede zaak.

Ik wist niet dat ik een paar jaar later mijn gordel zou omdoen om in een van de meest intense achtbanen te rijden die de wereld ooit heeft gezien. 2020.

Het zou verkeerd zijn om te proberen ieders ervaring in een paar korte alinea's samen te vatten. Voor velen was het de meest uitdagende reis van hun leven, terwijl anderen het relatief gemakkelijk hebben gehad. Nu ik nadenk over dit jaar, met al mijn dierbaren in goede gezondheid en mijn levensonderhoud in tact, realiseer ik me dat ik een van de ongelooflijk gelukkigen ben.

Maar ondanks het verschil in snelheid heeft 2020 ons allemaal heel wat wendingen gebracht. We hebben lastige beklimmingen en razende afdalingen gezien; inversies met witte knokkels en momenten waarop we dachten dat de rit volledig zou ontsporen. En dan, net toen het leek alsof de wielen langzamer gingen, schoten we in de tweede versnelling en gingen we sneller dan ooit.

Naast de G-kracht waren er ook momenten van diepe stilte. Ik zal nooit vergeten hoe de melodieën van vogelgezang overkwamen in de frisse lentewind, niet onderbroken door het gebruikelijke gedreun van het forenzenverkeer. Of hoe het voelde om urenlang naar een pastelblauwe lucht te staren zonder ook maar één vliegtuig in zicht.

Toen de wereld vertraagde, kregen we een ongekende kans om stil te staan en na te denken. Wat waren de grootste lessen die je hebt geleerd?

Heb je je onderlinge afhankelijkheid met de natuur verdiept? Heb je je toevlucht gezocht tussen de bomen of bij de oceaan als de materiële wereld te veel leek?

Realiseerde je je het belang van je vrienden en familie toen je ze niet kon zien? Heeft een eenvoudig telefoontje je hart doen oplichten van dankbaarheid? Hield je meer van je dierbaren toen je werd herinnerd aan hun vergankelijkheid?

Heb je je toegelegd op meditatie? Was je in staat om troost te zoeken in de stilte? Kon je voor het eerst horen hoe je intuïtie je begon te leiden?

Welke lessen 2020 je ook heeft gebracht, ik hoop dat je erop kunt terugkijken met een hart vol dankbaarheid. Ik weet hoe moeilijk het is geweest, maar ik weet ook dat er geen groei mogelijk is zonder groeipijnen.

Elke uitdaging die je dit jaar hebt gekregen, heeft een reden. Elke tegenslag die je hebt moeten doorstaan, zal je sterker dan ooit maken.

Soms moeten dingen breken om ze weer op te bouwen. En ik weet dat dit jaar velen van ons op een breekpunt heeft gebracht.

Maar als ik terugdenk aan enkele van de dieptepunten in mijn leven, zie ik in dat het ook enkele van de belangrijkste waren. Zonder hen zou ik niet in de buurt komen van de persoon die ik nu ben.

Daarom zal ik, nu we ons klaarmaken om uit de wildste achtbaan van ons leven te stappen, als eerste in de rij staan om volgend jaar weer te gaan. Want dit is de aard van de menselijke ervaring; soms pijnlijk, soms zalig. Vaak prachtig. Af en toe ontzagwekkend. Altijd onvoorspelbaar. En volledig, onmiskenbaar buiten onze controle.

Net als in een achtbaan kun je er zeker van zijn dat er wendingen zullen zijn; euforische hoogtepunten en ondraaglijke dieptepunten. En net als bij een achtbaan kun je er maar weinig aan doen om ze te voorkomen. Dit jaar heeft me geleerd om, waar praktisch mogelijk, gewoon mijn handen omhoog te gooien en te genieten van de rit.

Aan degenen die zich verheugen op het einde van 2020: ik voel met jullie mee. Maar ik beloof je ook dat volgend jaar ook zijn deel aan uitdagingen, hartzeer en tranen zal brengen.

Daarnaast zal het momenten van onuitsprekelijke schoonheid brengen op de meest onverwachte plaatsen. Het zal vreugde brengen die zo diep is dat het elke cel van je wezen verlicht. Het zal avonturen brengen (binnen en buiten) die de manier waarop je naar de wereld kijkt voor altijd zullen veranderen.

Het zal vreemden brengen die je leven binnenkomen en je hele bestaan op zijn kop zetten. Herinneringen delen met oude vrienden tot diep in de nacht. Je zult lachen tot je ribben pijn doen en je wangen willen barsten. Het zal momenten van liefde en verbondenheid brengen die al het andere in het niets doen verdwijnen.

En als we het goed doen, zal het een gevoel van saamhorigheid en eenheid geven dat we nog nooit in ons leven hebben meegemaakt. Want we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. We kunnen net zo goed elkaars hand vasthouden terwijl we ons in het onbekende storten.

Dus maak je veiligheidsgordels vast en hou je goed vast. Dit was nooit bedoeld om gemakkelijk te zijn, maar je bent hier niet voor niets gekomen. Ik bid dat 2021 de meest spectaculaire rit van je leven wordt.

--

P.S: in een jaar waarin er zoveel is veranderd, ben ik dankbaarder dan ooit voor de steun van deze ongelooflijke gemeenschap. Samen hebben we meer dan 200.000 bomen geplant, meer dan £50.000 opgehaald voor het goede doel en meer dan 70.000 plastic zakjes voor eenmalig gebruik uit de roulatie genomen.

Hartelijk dank.