Het is OK om niet OK te zijn: omgaan met verdriet

Het is iets wat ik vaak heb gelezen - 'het is oké om niet oké te zijn'.

Maar doen we echt geloven? Gewoon goed zijn' lijkt de beleefde optie. We leven in een maatschappij van 'prima' mensen, die zich voortbewegen.

De laatste tijd gaat het niet zo goed met me. Het afgelopen jaar heb ik geleerd dat verdriet en geluk in dezelfde ruimte kunnen bestaan.

Ik wil dit verhaal met je delen in de hoop dat het je doet beseffen dat het echt is oké is om niet oké te zijn.

Mijn verhaal:

Ik wilde niet altijd moeder worden, maar in de afgelopen jaren is het verlangen naar een baby zo gegroeid dat mijn partner en ik besloten om het te gaan proberen.

In het begin was het meer een "laten we gewoon kijken wat er gebeurt" en (grappig genoeg) gebeurde dat op een gegeven moment ook!

Ik was op vakantie in Cyprus met mijn beste vriendin toen ik erachter kwam. Die zomer kon mijn partner niet mee en was ik 2 weken weg.

Ik voelde me ineens zo moe en wist dat er iets niet klopte. Toen ik een positieve uitslag kreeg, had ik nog een week vakantie over. Ik besloot te wachten en het hem persoonlijk te vertellen als ik weer thuis was. Het was een beetje een schok, maar zo'n aangename verrassing!

"Dat is wat ik je dit jaar van Cyprus heb gegeven!"

Zeker beter dan een nieuw t-shirt.

Dat geluk veranderde echter in het diepste verdriet dat ik ooit heb gevoeld, toen ik een stille miskraam meemaakte.

Dit betekent dat je nog steeds zwanger bent, maar dat de baby gestopt is met groeien. Ik kreeg de keuze om een natuurlijke miskraam te krijgen en dat heb ik gedaan. Ik was toen 13 weken zwanger.

Omgaan met verdriet:

En zo brak waarschijnlijk de donkerste tijd van mijn leven aan. Ik werd geplaagd door negatieve gedachten en ik bleef maar denken dat mijn baby in mij gestorven was - en I had het losgelaten.

Zeggen dat het afgelopen jaar niet gemakkelijk voor me is geweest, is een understatement. Ik had last van depressies en angsten en besloot later om therapie te proberen - wat niet gemakkelijk was.

En natuurlijk gaat het leven al die tijd gewoon door - ik moet werken, ik moet naar de sportschool, ik moet de rekeningen betalen. Ik functioneerde, maar het ging niet goed.

Toen nam het 'gewoon goed'-verhaal het over. De normale etiquette in een beleefd 'hoe gaat het?'-gesprek lijkt te zijn: 'ja, het gaat goed!

Ik voelde me niet als "Vreselijk, bedankt voor het vragen! een gepaste reactie was.

Mijn dieptepunt was misschien wel de kerstperiode. Ongeveer een maand daarvoor voelde ik me goed. Ik had net een geweldige ervaring gehad met mijn collega's, die ook dierbare vrienden zijn. We waren op Bali en het was geweldig! Ik ontspande me en voelde me optimistisch - ik kon zien dat ik eindelijk weer gelukkig zou worden.

Wat niemand je vertelt over verdriet, is dat het ebt en vloeit - het is niet zoals een snee die geleidelijk geneest en dan weg is.

En er gebeurde iets waardoor mijn depressie weer dieper werd.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik herinner me de kersttijd van 2019 echt klote was. Ik zette mijn kerstboom super vroeg op en uiteindelijk pakte ik hem de dag na kerst in tranen weg omdat ik er niet meer tegen kon.

Ik bleef maar denken aan wat had kunnen zijn. De pijn was zo ondraaglijk dat ik gedachten had die ik niemand toewens.

En dan komt 2020:

Flashforward naar 2020 en er is een nationale lockdown.

Zoals zovelen had ik er op vele manieren last van - maar vreemd genoeg hielp het feit dat ik geïsoleerd was juist mijn geestelijke gezondheid

Er was gewoon minder lawaai.

Ja, de gebruikelijke telefoon- en videogesprekken voor het werk moesten worden gevoerd, maar als ik me blauw voelde, kon ik gewoon zijn mezelf zijn.

Ik heb kunnen rouwen en nadenken over hoe ver ik ben gekomen.

Mijn partner en ik besloten het opnieuw te proberen en uiteindelijk werd ik zwanger. Mijn intuïtie vertelde me dat er iets mis was - en deze keer was er geen vreugde en geen opwinding.

Ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap - waarbij het embryo zich ergens anders innestelt dan in de baarmoeder, meestal in een buis. Ik werd met spoed opgenomen in het ziekenhuis om het te laten verwijderen.

Het gevoel van eenzaamheid was iets wat ik nog nooit had meegemaakt - de baby was van me weggenomen.

Ik kan niet tellen hoe vaak ik verhalen heb gehoord van mensen die zich afvroegen: "Is het echt zo? echt wel een baby in dat stadium?"

Ik kan alleen maar zeggen dat voor mij, voor de 20% van de zwangere vrouwen die een miskraam meemaken en voor die 1-2% die een buitenbaarmoederlijke zwangerschap meemaken, dit onze baby's zijn. Die prachtige baby's die er hadden kunnen zijn.

Opnieuw leren leven:

Om eerlijk te zijn zie ik alweer op tegen Kerstmis dit jaar. Maar om de een of andere reden heb ik gedacht dat het wel goed zou komen. Deze keer zijn de dingen anders.

Deze keer ben ik opener over mijn situatie.

Deze keer kan ik erover praten.

Deze keer kon ik mensen zien die er voor me wilden zijn.

Begrijp me niet verkeerd - er zijn nog steeds veel tranen en slechte dagen.

Maar terwijl ik eerst verblind was door pijn, was ik er nu in geslaagd om er een klein gaatje doorheen te prikken: net genoeg om het licht te kunnen zien dat er doorheen scheen.

Ik zal dit jaar een kerstboom hebben en hij zal net zo glanzend en vol lichtjes zijn als altijd. Ik kan niet beloven dat ik niet zal huilen als ik hem opzet of wegzet.

Waar sta ik nu? "Oké" is niet het juiste woord. "Prima" ook niet.

Dingen gaan gebeuren en ik ga gewoon met de stroom mee. Ik zie het leven als een kleine dans en ik improviseer gewoon, terwijl ik doe alsof ik me de bewegingen kan herinneren.

Volgens de rouwfasen zal ik het uiteindelijk accepteren.

Het belangrijkste is dat ik nu weet dat ik gelukkig kan zijn, ook al gaat dat af en toe gepaard met verdriet.

Kerstmis, Pasen, een verjaardag, weer een dag op het werk, een vreselijk gerichte advertentie op een app op je telefoon en een heleboel andere dingen kunnen gebeuren die je naar een plek brengen waar je niet wilt zijn.

Het zal soms overweldigend zijn.

Maar haal alsjeblieft adem.

En haal weer adem.

Het voelt misschien niet alsof het makkelijker wordt, maar weet dat je elke dag sterker wordt.

- Fed