Hebben we het breekpunt bereikt? | Leven

Vraag: Wat hebben de Maya's, Azteken, Romeinen, Egyptenaren en alle andere grote beschavingen uit het verleden met elkaar gemeen?

Antwoord: Ze bestaan niet meer.

Voor velen van ons is alleen al de gedachte aan de ineenstorting van een beschaving zo vreemd en zo ongemakkelijk dat we het onszelf nooit hebben toegestaan om erover na te denken. Maar als we terugkijken in de geschiedenis, realiseren we ons dat instorting het precedent is voor elke beschaving die ons is voorgegaan.

Zonder uitzondering is elk rijk en elke samenleving die aan het onze voorafging opgekomen en vervolgens gevallen. Wat geeft ons de arrogantie om te denken dat wij anders zouden zijn?

En nu weet ik wat je denkt...

"Verdomme, Josh' blogs waren altijd zo positief en nu maakt hij plannen voor het einde van de wereld? Misschien is er toch geen hoop voor ons.

Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat een volledige ineenstorting van de beschaving niet als het meest vrolijke vooruitzicht klinkt. Maar lees verder en je zult zien waarom ik nog niet naar de heuvels ben gerend en waarom ik geloof dat we nu meer redenen hebben om hoopvol te zijn dan ooit tevoren.

Laten we eens kijken hoe we zover zijn gekomen.

2020 is het jaar waarin we hebben gezien dat alles wat mis is met de samenleving de kop opsteekt. De gebreken en tekortkomingen in onze sociale, economische, politieke en justitiële systemen die eerst in het volle zicht verborgen waren, zijn nu voor iedereen zichtbaar.

Het begon allemaal met het dreigende onheil van een zeer besmettelijke ziekte uit een vreemd en ver land. Deze ziekte maakte ons bang voor vreemden en uiteindelijk ook voor onze eigen vrienden en familie. Dus verborgen we ons achter schermen en handschoenen en chirurgische maskers en alles wat ons maar kon beschermen tegen onze menselijkheid.

De ziekte bracht ook veel andere problemen aan het licht. Herinner je je nog die mensen die massaal naar de supermarkt gingen om alles van calorische waarde in te slaan... en anderen met niets achterlieten?

We waren geschokt door het niveau van egoïsme en individualisme dat zo diep in de samenleving zat. Maar waarom was dit egoïsme en individualisme niet te verwachten, als we ons hele leven geconditioneerd zijn om egoïstische individuen te zijn?

Vervolgens zagen we de zwakheden in ons medisch systeem. We zagen hoe intensivecareafdelingen bezweken onder de druk van een pandemie en niet genoeg beschermingsmiddelen hadden om hun eigen personeel (laat staan hun patiënten) te beschermen. Tegelijkertijd waren andere ziekenhuizen desolaat en ontdaan van de middelen die ze nodig hadden om routinebehandelingen uit te voeren.

Toen waren we getuige van de duizelingwekkende ongelijkheid in ons economisch systeem. Terwijl miljoenen over de hele wereld hun broodwinning verloren, speelde Elon Musk met zijn raketten en bewandelde Jeff Bezos een steeds sneller pad om 's werelds eerste biljonair te worden.

En onlangs stond rassendiscriminatie in de schijnwerpers. De wereld stond versteld van de moord op een ongewapende zwarte man, toen de pijn van duizenden jaren onderdrukking naar boven kwam en uitbarstte in wereldwijde protesten die gerechtigheid en het einde van systemische vooroordelen eisten.

Terugkomend op mijn eerdere observaties over de ineenstorting van beschavingen, weten we dat het een kwestie is van wanneer en niet of onze samenleving instort. En ials dit niet onze breekpunt is... wat dan wel?

Op welk punt gooien we de handdoek in de ring en geven we onze nederlaag toe, zodat alles wat we ooit gekend hebben kan vallen en uiteindelijk kan worden herbouwd met nieuwe instrumenten van integriteit, gelijkheid en duurzaamheid?

Het lijdt geen twijfel dat 2020 een ondraaglijk pijnlijk jaar is geweest. Maar het heeft ook niets nieuws ontdekt. 2020 heeft gewoon de pleister van wonden gescheurd die er al heel lang waren.

Nu de wonden open zijn, doen ze meer pijn dan ooit. De vraag is, wikkelen we ze weer in een pleister of genezen we ze voor eens en altijd?

Ik geloof dat we nu de kans van ons leven hebben om eindelijk de oorzaak van onze wonden aan te pakken. Als we dat doen, kunnen we genezing zien op een schaal die nog nooit eerder is vertoond. Maar die genezing komt er niet tenzij we allemaal onze individuele verantwoordelijkheid nemen.

We kunnen roepen om verandering wat we willen, maar als we niet bereid zijn om de verandering te ZIJN, raad eens wat er dan gebeurt?

Er verandert niets.

Mahatma Gandhi zei ooit dat tenzij we een probleem in onszelf kunnen oplossen, het nooit in de buitenwereld kan worden opgelost. Als ik bijvoorbeeld bezorgd ben over het gebruik van plastic voor eenmalig gebruik mij zorgen baart, maar ik vergeet voortdurend mijn tassen als ik boodschappen ga doen, hoe kan ik dan ooit verwachten dat het probleem wordt opgelost?

Als ik tegen dierenmishandeling ben, maar weiger om spek op te geven, hoe kan het laatste slachthuis dan ooit gesloten worden?

Als ik racisme haat, maar me niet uitspreek als ik iets racistisch hoor of zie, hoe kan ik dan verwachten dat er een einde komt aan de discriminatie?

Alle macht is nu in onze handen. Het heeft geen zin om op te roepen tot revolutie als we niet bereid zijn om zelf de revolutie te zijn.

Wat maakt me zo zelfverzekerd?

Nou, ondanks alle duidelijke uitdagingen die we aan de oppervlakte ervaren, is er onder dit alles een gevoel van transformatie dat ik nog nooit in mijn leven heb meegemaakt.

We herinneren ons wie we zijn en waar we vandaan komen. We maken onze handen vuil, verbouwen ons eigen voedsel, komen weer in contact met de natuur en zien voor het eerst de schoonheid die er altijd al was.

We staan op in solidariteit met onze zwarte broeders en zusters om te vechten voor het einde van onrecht en systemische onderdrukking. We schreeuwen onze longen uit ons lijf voor eenheid en saamhorigheid en we zullen niet stoppen tot we dit realiteit hebben gemaakt.

We zetten ons in voor zelfwerkzaamheid en bewustzijnstransformatie. We stappen af van het op angst gebaseerde paradigma en gaan naar een paradigma van liefde, waardoor de vibratie van de hele planeet wordt verhoogd.

(als je me niet gelooft, daag ik je uit om je in te schrijven voor de volgende wereldvrede meditatie en me te vertellen dat je de verschuiving niet voelt).

We opnieuw definiëren onze waarden en krijgen kristalhelder wat voor ons het belangrijkst is.

We trekken het verhaal van de mainstream media in twijfel, doen ons eigen onderzoek en vormen onze eigen conclusies.

Het allerbelangrijkste is dat we onze kracht terugwinnen. We realiseren ons dat alle vrijheid en soevereiniteit waar we naar op zoek waren altijd al in onszelf zat. We vertrouwen niet langer op regeringen en autoriteiten om dingen voor ons te veranderen.

Ik geloof echt dat we op dit moment getuige zijn van de afbraak van een lang gebroken samenleving en de dageraad van een nieuw gouden tijdperk.

Deze afbraak is nog lang niet voorbij. Er zal nog meer pijn, nog meer ongemak en nog meer chaos zijn terwijl we de wortels uitrukken die niet alleen in ons systeem zitten, maar in ieder van ons.

NGeen enkel groot bouwwerk ging ooit ten onder zonder een almachtige crash. Dit is een verandering van cataclysmische proporties die ons tot in het diepst van ons wezen zal uitdagen.

Maar als we bij elkaar blijven en deze uitdagingen aangaan als een verenigd menselijk rasdan twijfel ik er niet aan dat we de overkant zullen halen.

Als Als dit allemaal gebeurt, zal de toekomst rooskleuriger zijn dan we ons ooit kunnen voorstellen. En misschienheel misschien, kijken we terug op 2020 als als het jaar waar we al die tijd op hebben gewacht.

Spreek je snel,

Josh.