Van professioneel rugbyer tot gediplomeerd voedingsdeskundige

12 februari 2021

Deel

(door Dan Thurston, onze Compliance Technician)

Voor mij begon het allemaal op 1-jarige leeftijd1. Ik had een enorme groeispurtuen ik was eigenlijk al volgroeid toen ik 12 was. Door mijn grootte en de sportgeschiedenis van mijn familie ging ik natuurlijk rugby spelen..Dankzij dit lengte- en gewichtsvoordeel en mijn natuurlijke competitieve instelling deed ik het goed - heel goed zelfs. Ik werd opgemerkt door een county-coach tijdens mijn 2ndclubwedstrijd en 5 jaar later speelde ik voor Bristol Rugby Academy waar ik tegen andere academies in het hele land speelde. Ik trainde bijna dagelijks. Mmijn eten en trainen was heelspecifiek gekozenom mijn ontwikkeling te maximaliseren en ervoor te zorgen dat ikwashet beste uit mezelf te halen. In deze periode had ik verschillende proeven, waaronder voor South West EnglandenEngeland U18.":0,"335559739":160,"335559740":259}"="">

Aan het einde van het jaar, op 18-jarige leeftijd, zou alles uit mijn kindertijd en tienerjaren worden samengevat in één belangrijk gesprek. Alles wat ik de afgelopen 7 jaar had bereikt of niet had bereikt, samengevat in één dag. Het was de dag waar elke tiener in de sportwereld van droomt. De dag waarop je al dan niet een professioneel contract aangeboden krijgt. Het was officieel de beste dag van mijn leven tot nu toe, ik heb het gedaan. Ik tekende mijn eerste professionele contract. De volgende twee jaar waren een absolute droom van mij en mijn familie.

De professionele sportwereld is wreed - zwaar maar lonend. Tijdens mijn eerste jaar trainde, sportte en at ik met 'beroemdheden' uit de rugbywereld. Spelers die internationaal rugby hadden gespeeld en voor teams als de Nieuw-Zeelandse All Blacks hadden gespeeld. Het was een droom die uitkwam voor mij.

Mijn eerste officiële wedstrijd kwam. Het was tegen Exeter Chiefs in Sandypark. Het was de eerste scrum van de wedstrijd; het was mijn beurt om te laten zien waar ik zo hard voor getraind had. "Snap", ik voelde een enorme pijn door mijn been gaan. Het was gebroken. De daaropvolgende 10 weken bestonden uit niets meer dan revalidatie en herstel, verschillende scans en tripjes naar de gespecialiseerde chirurg.

In die tijd had ik veel tijd om na te denken over wat ik met mijn leven wilde. Deze blessure had me doen beseffen dat rugby kort is, professionele sport in het algemeen kort is en dat ik een "B plan" nodig had. Eten was mijn passie en voordat ik ging rugbyen heb ik stage gelopen in een Michelin sterren restaurant en hoewel dat niets voor mij was, wist ik dat een baan in de voedingsindustrie mijn "B" plan zou zijn. Ik heb altijd een passie gehad voor het maken van recepten, productontwikkeling en algemeen welzijn. Ik besloot dat ik voeding wilde gaan studeren aan de universiteit. Ik verhuisde naar Cardiff en studeerde de komende 3 jaar uitgebreid. In die tijd was ik nog steeds professioneel rugbyspeler en combineerde ik mijn studie en dagelijkse training. Zoals je je kunt voorstellen... was dit zwaar voor mijn lichaam en geest.

Deze periode was zeer de moeite waard en door hard te werken slaagde ik erin om een stage van 3 maanden te krijgen bij Graze, een zeer innovatief en opkomend bedrijf binnen hun New Product Development Team. Tijdens deze periode had ik het geluk om productontwikkeling te leiden bij een van hun meest succesvolle productlijnen. Ik werd aangesteld om een oplossing te zoeken voor een van de grootste problemen van hun producten op dat moment. Ik ontwikkelde een proefondervindelijk proces met ingrediënten waar ik nog nooit van had gehoord. Aan het einde van mijn stage had ik dit probleem opgelost en ook andere productproblemen aangepakt. Ik heb erg genoten van mijn tijd bij Graze en ik had me geen betere begeleiding of ondersteuning kunnen wensen.

Weer een jaar verder, in maart 2020, begon ik te solliciteren naar banen voor afgestudeerden om mijn kennis en ervaring verder uit te breiden. Toegegeven, ik was pas in juli 2020 afgestudeerd en veel werkgevers hadden me afgewezen. Gesprek na gesprek. Toen zag ik een vacature bij Vivo Life. Ik dook in wat onderzoek naar het bedrijf en ontdekte dat dit bedrijf niet alleen om winst en producten gaf, maar zich net zo goed richtte op mensen en de planeet. Dit leek me heel uniek en ik keek uit naar mijn sollicitatiegesprek voor de functie van Compliance Technician aka "The Protector".

De dag was aangebroken, dit was mijn laatste gesprek dat ik had gepland en het was letterlijk mijn laatste kans om iets van mezelf te maken voordat ik zou afstuderen vanwege de komende examens en beoordelingen. Tijdens de reis van mijn sollicitatiegesprek van Bristol naar Glastonbury kreeg ik een telefoontje van een bedrijf waar ik die week ervoor een sollicitatiegesprek had gehad... ik was niet geslaagd. Zoals je je kunt voorstellen, zorgde dit voor een virtuele regenwolk boven mijn reis.

Ik kwam bij het gesprek aan met een nogal nerveus en negatief gevoel, maar ik zette een dapper gezicht op, dit was mijn tijd om te schitteren. Vivo laten zien wie ik was en wat ik allemaal heb en kan bereiken. Het had in mijn ogen niet beter kunnen gaan, er werd gelachen, er was schok, er was zelfs iemand die eerder met een van mijn familieleden had gewerkt.

Op de terugreis voelde ik me ontspannen, in afwachting van de uiteindelijke beslissing. Ik kwam thuis en mijn telefoon ging... het was het bureau... ik was geslaagd!!! Alles waar ik voor gewerkt had lijkt zich uit te betalen! 10 maanden later zit ik nog steeds in mijn functie. Ik geniet van elk moment en floreer. Ik zou niet gelukkiger kunnen zijn.